Do siedmiu cudów świata antycznego zaliczano wiszące ogrody Babilonu. Król Nabuchodonozor wybudował je przeszło 2500 lat temu dla swej medyjskiej żony, która tęskniła za ojczystymi lasami i wzgórzami.
Na tej 22-metrowej konstrukcji sklepionych tarasów, obrośniętych bujną roślinnością, znajdowało się pod dostatkiem ziemi, by wyżywić duże drzewa. Przechadzki po tym tarasowym terenie przypominającym Eden zapewne koiły nostalgię królowej.
Ze sztuki ogrodowej w Egipcie słynęła urodzajna dolina Nilu. Książka The Oxford Companion to Gardens (Oksfordzki przewodnik po ogrodach) podaje: "Z Egiptu wywodzą się najstarsze na świecie obrazy ogrodów, tam też zapoczątkowano niezwykle długą (...) tradycję ogrodnictwa". Na projekcie ogrodu egipskiego urzędnika w Tebach, pochodzącym mniej więcej z roku 1400 p.n.e., widać stawy, wysadzane drzewami aleje i pawilony. Ogrody świątynne przepychem ustępowały tylko ogrodom królewskim, a wodę dla krzewów, kwiatów i ziół doprowadzano kanałami ze stawów i jezior, w których roiło się od ptactwa wodnego, ryb i lotosów (porównaj 2 Mojżeszowa 7:19).
Również Persowie wcześnie wybili się na polu ogrodnictwa.
Ogrody Persji i Egiptu były tak urzekające, że w IV wieku p.n.e. zwycięskie wojska Aleksandra Wielkiego wróciły do Grecji z obfitymi zasobami nasion, roślin, a także pomysłów. W Atenach Arystoteles i jego uczeń Teofrast gromadzili coraz to więcej okazów flory i założyli ogród botaniczny celem ich badania i klasyfikowania. Wielu zamożnych Greków, podobnie jak wcześniej Egipcjanie i Persowie, miało wystawne ogrody.
Rzymianie otaczali swe miejskie domy ogrodami, wykorzystując niewielką dostępną powierzchnię. Bogacze zakładali w wiejskich rezydencjach okazałe i fantazyjne parki. Nawet despotyczny Neron zapragnął mieć własny Eden i dlatego bezlitośnie wyrzucił setki rodzin z domów, zburzył je i wokół swego pałacu utworzył prywatny park o obszarze 50 hektarów. Później, około roku 138 n.e., powstało największe osiągnięcie rzymskiej sztuki kształtowania krajobrazu - willa cesarza Hadriana w Tivoli. Położona była na 250-hektarowym terenie wśród parków, stawów, jezior oraz fontann.
Zakładanie ogrodów było również sztuką którą praktykowali starożytni Izraelici. Żydowski historyk Józef Flawiusz pisze, że w miejscu zwanym Etam, oddalonym jakieś 12-15 kilometrów od Jeruzalem, znajdowały się czarowne parki z licznymi strumieniami. Być może tamtejsze parki należały do "ogrodów, parków, stawów i lasów", które według Biblii "urządził sobie" Salomon (Kaznodziei 2:5, 6). Tuż za Jeruzalem na Górze Oliwnej leżał ogród Getsemani, wsławiony przez Jezusa Chrystusa. Tutaj mógł on w spokoju pouczać apostołów (Mateusza 26:36; Jana 18:1, 2).
Artykuł pochodzi z serwisu http://artykuly.com.pl%22%3eartykuly.com.pl/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz